Ogórecznik lekarski (Borago officinalis L.) jest jednoroczną rośliną z rodziny ogórecznikowatych. W stanie naturalnym występuje w południowej Europie oraz w Azji Mniejszej. W Polsce uprawiany przede wszystkim jako roślina ozdobna. Ogórecznik, nazywany również barokowym zielem, znany był już w starożytności. Jego niebieskie kwiaty wyszywane były na chustach, którymi obdarowywano wybranych rycerzy. Roślina pokryta jest szorstkimi włoskami i odznacza się silnym ogórkowym zapachem. Surowiec zielarski stanowi świeże oraz wysuszone ziele ogórecznika. 

Ziele ogórecznika zawiera:

• Składniki mineralne m.in. wapń, potas, krzem
• Śluzy
• Kwasy organiczne
• Alkaloidy pirolizydynowe
• Flawonoidy
• Garbniki
• Znaczne ilości karotenu oraz witaminy C
• Nasiona ogórecznika są źródłem olejku, który stanowi bogactwo niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, takich jak: kwas linolenowy oraz γ-linolenowy (GLA) 

• Ściągające
• Osłaniające
• Łagodzące podrażnienia
• Bakteriobójcze
• Ułatwiające odkrztuszanie
• Uszczelniające ściany naczyń krwionośnych 
• Przeciwzapalne
• Przyspieszające regenerację naskórka
• Wygładzające i ujędrniające skórę 

Wewnętrzne:

• Łagodzenie podrażnień i stanów zapalnych błon śluzowych przewodu pokarmowego
• W nieżytach jamy ustnej i górnych dróg oddechowych
• Pomocniczo w leczeniu chrypki, suchego kaszlu, problemach z odkrztuszaniem
• W zaburzeniach trawienia
• Utrzymywanie prawidłowego poziomu cholesterolu
• W profilaktyce miażdżycy
• Wzmacnianie odporności
• W zwiększonej pobudliwości nerwowej u dzieci i dorosłych
• Wspomagająco w terapii chorób skóry takich jak egzema, łuszczyca, trądzik 

Zewnętrznie

• Uszkodzenia skóry
• Oparzenia
• Otarcia naskórka
• Wypryski
• Świąd skóry 

• Preparatów zawierających ziele ogórecznika nie należy stosować z lekami przeciwzakrzepowymi